W wieku 19 lat wstępuje do Instytutu Kleryków Regularnych Świętego Pawła, gdzie rok później składa uroczyste śluby zakonne w rodzinie barnabickiej.

Zostaje mianowany przełożonym w kościele San Dalmazzo w Turynie, musi opuścić Rzym i dopiero co założony instytut, ale zawsze będzie nosił go w sercu z ojcowską miłością. Żegna swoje córki, błogosławiąc je po kolei: „Nie należycie do siebie, ani do nikogo innego; należycie do Boga. Miłość, jaką darzycie Pana, pouczy was i poprowadzi w tym hojnym dziele, abyście mogły powiedzieć, jak święta oblubienica: mój Umiłowany jest cały mój, a ja jestem cała Jego”.  Bądźcie wierne Oblubieńcowi, odważne w przeciwnościach, pełne gorliwości dla dobra bliźniego. Miłość i jedność między wami, miłość wobec wszystkich…”

Patriarcha Wenecji powierza mu parafię SS. Ermagora e Fortunato, gdzie całkowicie się angażuje, jednak po trzech latach stan zdrowia zmusza go do przeniesienia się do Monzy, do rodzącego się Instytutu Sakramentek, którym kieruje duchowo przez osiem lat.

W czasie kapituły generalnej o. Manini zostaje wybrany konsultorem prowincjonalnym, proboszczem domu w Carrobiolo oraz mistrzem nowicjatu.

Bolesną chorobę przeżywa w duchu wielkiej wiary, umiera w Martinengo (Bergamo) dnia 2 kwietnia.