Jestem córką Bożej Opatrzności od chwili moich narodzin, moja mama przyzywała jej z wielką wiarą, aby pozwoliła nam zamieszkać w naszym własnym domu. W końcu marzenie się spełnia, gdy z wielkim poświęceniem mój tata zdołał ją wybudować, a ja byłam pierwszą córką, która urodziła się w nowym domu.

Jestem siódmą z 12 rodzeństwa, nasza rodzina jest bardzo prosta, szczęśliwa i zjednoczona, nigdy nie brakowało nam codziennego chleba, nasz ojciec nas utrzymywał, pracując jako urzędnik gminny oraz podejmując się dodatkowych prac, aby wyjść na przeciw wszystkim potrzebom naszej dużej rodziny, która wyrażała radość życia śpiewem. Chwile ciszy były rzadkie w naszym domu, stopniowo, dzięki małym i rzemieślniczym instrumentom muzycznym, stworzyliśmy prawdziwy zespół muzyczny, który przyjaciele nazywali: „orkiestrą Lopez”.

Moja mama była kobietą wiary, która zawsze się modliła, mimo że była niewykształcona, miała dar mądrości i kiedy, w wieku 7 lat wyznałam jej, że chciałam być zakonnicą, tak mi odpowiedziała: „proś Pana, aby umocnił twoje powołanie”.

To zdanie zainspirowane przez Pana stało się moją stałą modlitwą, a pierwszy owoc dojrzał, kiedy miałam 18 lat. Z odwagą i determinacją poszłam do szkoły „Eleny Bettini”, by prosić Córki Bożej Opatrzności o przyjęcie mnie do ich rodziny zakonnej, ale niestety nie miałam pozwolenia mojego ojca, który sprzeciwiał się mojej decyzji.