Nazywam się s. M. Consuelo Pérez May, z sercem pełnym wdzięczności, podzielę się z wami etapami rozeznawania przeze mnie powołania.

Na Jukatan, moją ojczyznę, nieopodal wioski, w której mieszkałam, przybyły Córki Bożej Opatrzności. Zaskoczyła mnie i przykuła całą moją uwagę radość, jaka z nich promieniowała, pomimo trudności związanych z nieznajomością języka i trudnościami, jakie codziennie napotykały: były szczęśliwe, mogąc służyć Panu wszędzie i mimo wszystko.

Jedno pytanie uporczywie domagało się wyjaśnienia: jeżeli te młode Siostry opuściły swoje rodziny i ojczyzny, żeby przyjechać na nasze tereny tak odległe, z wieloma problemami, dlaczego nie ja? To pytanie narastało we mnie przez lata, aż do dnia, w którym zdecydowałam się zrobić krok i wstąpić do tej Kongregacji.

Pierwsze doświadczenie, które pozostawiło niezatarty ślad w mojej duszy, była ciągła atmosfera braterstwa, która panowała w ich domu, czas modlitwy był przygotowywany i przeżywany z wiernością, podczas rekreacji można było doświadczyć piękna różnych kultur i umacniało się moje marzenie o przyłączeniu się do nich, bo tylko miłość Jezusa może łączyć serca.

Wystarczyło to doświadczenie początkowe, aby zdecydować o następnym kroku, w którym poprosiłam o przyjęcie mnie do nowicjatu. W tym celu musiałam udać się do Chile, opuścić moje tereny, spotkać inne siostry, na początku było mi bardzo trudno. Teraz rozumiem lepiej, że to są znaki, które towarzyszą zawsze drodze wiary i odpowiedź wkrótce nadeszła: zostałam przyjęta z wielką miłością, wszystkie te Matki były blisko mnie, sprawiając, że również tu czułam się jak w domu. W ciągu tych dwóch lat moje powołanie, powoli się umacniało, pokonując trudności drogi wiążącej i nastawionej na „na zawsze”.

Drugi okres wzrostu na mojej drodze powołaniowej miał miejsce w Rzymie, gdzie trudności sprawiały mi nauka i język, jednak pomoc, jaką otrzymywałam na wszystkich poziomach, sprawiła, że dojrzał we mnie ostateczny wybór ofiarowania się Panu na zawsze w rodzinie zakonnej Córek Bożej Opatrzności.