Urodziłam się w Indiach, kraju, który jest bogaty w różnorodność kulturową, religijną i językową; kraju, który traktuje wiarę i religię jako zasadnicze dla istoty ludzkiej i są głęboko zakorzenione w tradycji. Jestem bardzo wdzięczna Panu za takie wspaniałe pochodzenie.

Moja rodzina przekazała mi podstawy wiary, wzrastałam w miłości i bojaźni Bożej. Dziadek, mój najlepszy przyjaciel z dzieciństwa, podczas jednego z wielu popołudni spędzanych razem, kiedy siedzieliśmy na przydomowym podwórku i podziwialiśmy niebo, powtarzał mi, że Bóg jest przyjacielem i lubi zstępować na wieś, żeby się z nami bawić. Wtedy nie rozumiałam głębokiego znaczenia tego stwierdzenia, ale obraz Boga, który mój dziadek przedstawiał mi z taką prostotą, został wyryty w moim sercu i dzisiaj mogę powiedzieć, że nieustannie czuję Jego bliskość na polu mojego życia.

Jestem najmłodszą córką w prostej rodzinie, kochaną i trochę rozpieszczaną przez rodziców. Nigdy nie podjęłam sama żadnej decyzji, dopóki w wieku 16 lat nie zostałam zaproszona na spotkanie z Córkami Bożej Opatrzności, wtedy z przekonaniem podjęłam pierwszą decyzję, odpierając wszystko, co mi w tym przeszkadzało i poszłam. Dzisiaj, z perspektywy 26 lat jestem pewna, że to pierwsze „tak” było już odpowiedzią na wzywający mnie głos Boży. Na pewno nie rozumiałam, czym jest życie zakonne, ale Bóg mnie przygotował, małymi krokami, do ostatecznego „tak” mojej konsekracji Jego wiekuistej miłości w 2007 roku.

Jak każda nastolatka i młoda dziewczyna, też doświadczyłam niepokoju pewnych pytań, lęku pójścia nową drogą poszukiwania czegoś, czego nie znałam, ale sam Bóg otworzył mi serce na słowo Jezusa, który zawsze zaskakuje i napełnia pokojem: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem” (J 14, 5-6). Oto ja, to czego szukam jest On, tylko On wypełnia znaczeniem moje życie.